Eindelijk weer eens een fatsoenlijke camping met Wifi. We zitten inmiddels in Cairns.

Hier het verhaal van Fraser Island.

Zondagochtend was het weer vroeg dag. 6 uur moesten we paraat staan bij AussieTrax. We waren er al om half 6, dus we konden mooi nog even ontbijten voor de deur. Na een veel te lange instructiefilm en wat handtekeningen voor eigen risico en aansprakelijkheid konden we eindelijk onze auto in ontvangst nemen. Een erg brute bak! Het was een Toyota Hi-Lux met dikke wielen en hij stond lekker hoog op zijn poten. We hadden ook een Suzuki Jimny kunnen nemen, maar dat leek ons nou ook weer niet echt geweldig............. We wisten dat de omstandigheden zwaar waren op het eiland ('Worst conditions ever') dus we wilden wel wat goeds. Het had er al maanden niet meer geregend, dus het was gewoon een grote bak met zacht zand.

Eerst naar de boot. Ik mocht rijden, want het was mijn autorij dag J. Ik had ook altijd al willen crossen met andermans auto, dus dit was helemaal goed. De boot was een 'barge', een soort landingsvaartuig. Het waaide behoorlijk hard, dus het was al een avontuur op zich om op de boot te komen. Die lag namelijk niet vast. Hij liet een klep zakken op een soort trailerhelling en daar moest je dan bij op rijden. En met een dikke zijwind was dat al aardig tricky. Hij voer scheef tegen de kant aan en zodra hij teveel was weggedreven maakte hij een rondje en voer opnieuw tegen de kant op.

Een maal aangekomen op het eiland, moesten we achteruit van de boot af. We hadden het idee dat er wat grindpaden op het eiland lagen waarover je naar het strand kon rijden. Nou, nee dus. Het waren zandpaden met droog zacht zand en na nog geen kilometer rijden, stonden we in de file. Bij de eerste helling stond een auto vast. Met wat hulp van anderen, werd hij doorgeduwd. Een van de tourbussen gaf gas en ging door (ervaren chauffeur) en toen waren wij aan de beurt. Lage gearing, tweede versnelling en gassen met die bak. Maar ja, gebrek aan ervaring. Niet genoeg toeren en de motor trok het niet meer. Vast. Even een stukje achteruit en wat mensen duwen en toen gingen we weer. Ik begon het al een beetje door te krijgen. Drive it like you stole it! Gassen met die bak.

We gingen met 20 km/uur door het mulle zand en ik begon er steeds meer plezier in te krijgen. Als we iemand tegenkwamen, moest er eentje aan de kant in een bak met mul zand. Hobbelend en stuiterend door de kuilen, omdat je gewoon geen snelheid mocht verliezen. Totdat we ineens weer stil stonden. 2 auto's voor ons zat er eentje zo vast, dat ie met de bodemplaat op de grond lag. Er was geen beweging meer in te krijgen. De auto voor ons ging er omheen om hem te slepen, maar helaas. Geen sleepoog.

Wij weer met zijn allen aan het graven om de wielen weer wat grip te geven, maar dat hielp allemaal niks. Uiteindelijk zagen we dat onze auto een haak aan de voorkant had, dus we konden een kabel vastmaken en hem er achteruit uit rossen.

Na een tijdje crossen, kwamen we aan bij Lake Mackenzie. Een geweldig mooi meer. Spierwit strand, knalblauw water. Zoet water en het was warm. We hebben even heerlijk gezwommen en van de mooie omgeving genoten.

Na weer een uur stuiteren over mul zand, gaten en boomwortels, en na een aantal spannende momentjes (halen we het wel) kwamen we uiteindelijk aan bij het strand aan de andere kant van het eiland. Het begon alweer hoog water te worden, dus ook hier moesten we regelmatig stukken mul zand pakken. We raceten richting het noorden. Af en toe even door een beekje (dat mocht wel omdat het zoet water is). We wilden in de buurt van het Maheno Shipwrek gaan kamperen. Na een tijdje cruisen met 70 langs de vloedlijn, zagen we ineens een paar grote rotsen opdoemen. Shit, dit gaat niet werken. Het water was al te hoog om er nog omheen te rijden. Gelukkig zagen we op het kaartje een weggetje lopen dat ons aan de andere kant van de rotsen zou brengen. En ach, we waren inmiddels al aardig gewend aan het rijden door die zandpaden.

Het zandpad dat we voor ogen hadden, bleek een hindernisbaan van 20 kilometer. We waren de eersten die er die dag langs kwamen, want af en toe moesten we uit de auto om wat omgevallen boompjes van het pad te halen. Een geweldig avontuur, maar ondertussen spookte het wel door ons hoofd dat we hier echt niet vast moesten komen. We waren op onszelf aangewezen, want er zou echt niemand langskomen die ons kon helpen. Een van de spannende momenten was wel de grootste hindernis van een enorme boomwortel. Er lagen wat boomstammetje voor gestapeld, dus het leek alsof er al eens eerder iemand langs was gekomen. Maar het was toch even een dikke meter hoog waar we bij op moesten. Low gear, eerste versnelling en gassen met die bak! Eerste keer, net niet........... Piepende banden op de wortels maar geen grip. Tweede keer ook net niet, maar de derde keer lukte het! Helemaal uit mijn dak. Wat een avontuur.

Na nog wat hobbelen en stuiteren en een ritje over het strand, kwamen we net voor zonsondergang bij het scheepswrak. Net op tijd voor wat mooie foto's.

We zijn een stukje teruggereden om ons kamp op te zetten. Dat mag niet overal, maar we stonden toch redelijk dicht bij het wrak. Tent in de duinen en blikvoer op het vuur. Lekker met veel zand, want het waaide nogal............... Na een sloot bier konden we toch redelijk slapen zonder luchtbed.

De volgende dag hadden we eerste even een zetje nodig van onze mede campers, maar we waren al snel weer op weg. Jan S cruisde over het strand richting het noorden. We wilden naar het punt waar je walvissen en schildpadden kon spotten, maar al snel wisten we dat dat niet meer ging lukken. Het was te ver weg en we moesten ook weer over een bypass paadje. We zijn dus maar gekeerd en weer richting lake mackenzie gegaan. Eenmaal van het strand af mocht ik weer rijden. Dat off road leek Jan S niets en hij wist dat ik het geweldig vond. Wat ik de vorige dag in 2 deed, ging nu al in 3. Dus met 30 over smalle paden, soms met 2 wielen los, soms met 4. We hebben van alles gezien. Eerst op het strand al de Pinnacles, het

scheepswrak en Eli Creek. Nu in het binnenland nog Lake Mackenzie, Lake Wabby, Mackenzies jetty. We moesten wel de tijd in de gaten houden, want we moesten de boot van 3 uur nemen om terug te komen.

Om kwart over 2 stonden we al met de auto bij Kingfisher Bay. Mooi op tijd, ware het niet dat dit de verkeerde aanlegplaats was................ We moesten bij Wanggoolba zijn,oeps foutje Fuck! Nog 3 kwartier.

Wij het gas er weer op. 40 kon ook nog net door die trekkerpaden en ik begon me steeds meer Collin Mc Rae te voelen. Rijden op de limiet. Maar het was nu geen computerspelletje. Het was allemaal echt en we moesten die boot echt halen. Na een half uur rallyracen door de jungle, werd het wel duidelijk dat we het niet gingen redden. Uiteindelijk zagen we de boot nog net varen toen we op Wanggoolba aankwamen. Net te laat.

Er was helemaal niemand meer bij de aanlegplaats. Helemaal uitgestorven. We begonnen al te denken dat het echt de laatste boot was en dat we dus nog een nachtje op Fraser moesten blijven. Op zich ook geen straf, maar we moesten de auto eigenlijk wel inleveren. Gelukkig stond het telefoonnummer met koeienletters op de auto. Jan S probeerde te bellen, maar al snel was de verbinding weg. En zijn batterij was ook bijna leeg. Het bereik was op Fraser echt heel erg slecht en op het grootste deel van het eiland had je zelfs helemaal geen bereik. Ik had beter bereik, maar al na 5 seconden viel mijn telefoon uit. Batterij leeg.

Na veel geprobeer, kwam uiteindelijk het verlossende woord. Er ging om 5 uur nog een boot en er was nog een plekje vrij. Eind goed, al goed. We hoefden zelfs niets bij te betalen voor het te laat inleveren van de auto, dus het viel allemaal weer mee.